De opstanden in de Arabische wereld lokten eerst een begrijpelijke hoop en later een even voorspelbare ontgoocheling uit. Het optimisme dat vrede en democratie zouden uitbreken in de Arabische landen was immers zeer voorbarig. Democratie vereist veel meer dan het houden van verkiezingen. Democratie is een delicate plant die veel tijd en zorg, en een heel specifieke teelaarde vereist. Die teelaarde bestaat - voorlopig - niet in de Arabische wereld. De inwoners hebben er geen enkele traditie van, geen enkele ervaring met een rechtstaat, laat staan met democratie.

De ‘cultuur’ van dictatuur, van corruptie, van clan-structuren en de invloed van de islam staan het ontstaan van een moderne, seculiere staat in de weg. De rebellen waren wel eensgezind in hun verzet tegen onpopulaire leiders, maar zijn het absoluut niet eens over de maatschappij die ze in de plaats willen. Velen willen geen democratische en seculiere maatschappij maar een samenleving die door de sharia geregeerd wordt. En een groot aantal van die rebellen wil bovendien ook geen vrede met Israël, wat van de "Arabische lente" ook een kwestie van internationale veiligheid maakt. De lezing wil inzicht geven waarom de Arabische lente geen zomer kón worden.

Journaliste Mia Doornaert werkte achtendertig jaar bij de krant De Standaard, tot ze in juli 2009 ging werken als onafhankelijke op het kabinet van toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Yves Leterme. Ze studeerde klassieke filologie in Leuven, was jarenlang voorzitster van de Algemene Vereniging van Beroepsjournalisten van België (AVBB) en presideerde van 1986 tot 1992 de Internationale Federatie van Journalisten (EFJ). In de Standaard verzorgt zij nog steeds de column ‘Doorgeprikt staat netjes’.