Neos Zutendaal in ‘hunting’ sfeer op het Jachthoornconcert van Wiemesmeer
  
Nergens is november zo sfeervol als in Wiemesmeer. Ook tijdens zachte najaarstijden laten de herfstbladeren niet na te verkleuren en naar beneden te dwarrelen om samen met de dauw te zorgen voor vertederende herfstgeuren. De vlakte rond de prachtige neogotische kerk is het vertrekpunt van een gevarieerde reeks Sint-Hubertusactiviteiten.
November is er voor jagers om hun patroonheilige te vieren. Volgens de legende bekeerde Hubertus zich tot het christendom toen hij het hert in de Ardennen op Goede Vrijdag van het jaar 683 najoeg met zijn kruisboog. Vlak voor hij aanlegde, draaide het hert zich om en toonde Hubertus zijn gewei met daartussen een stralende kruis. Een stem zei: ‘Als je je niet tot de Heer keert, zal je naar de hel gaan. Ga naar mijn dienaar Lambertus en doe wat hij u zegt.’ Bij het zien van het kruis en het horen van de stem, besefte Hubertus dat een hert een deel van Gods schepping is. De jagerswereld vereert sindsdien Sint Hubertus als haar schutspatroon.
Wiemesmeer is met zijn uitgestrekte bossen en prachtige omgeving een uitverkoren plek om te wandelen, een slipjacht te organiseren, de paarden te zegenen, te fietsen en muziek te maken. Hoe kan je dat laatste beter inluiden dan met een jachthoornconcert? Van alle blaasinstrumenten houdt de jachthoorn de nauwste band met Franse tradities en werd ze aanvankelijk gebruikt om berichten te versturen.
De huidige jachthoorn is de 'Trompe d’Orléans'. Een instrument dat gewonden is in drie en een halve winding met een lengte van 4,53 meter en een bereik van 15 natuurtonen. Het ontstond in 1818 onder koning Louis Philippe. Markies de Dampierre, de jagermeester van Lodewijk XIV creëerde de specifieke manier van blazen, de “cadans de vénerie” die Neos op 29 oktober mocht bewonderen. Na een obligate groet draaiden de muzikanten zich met hun rug naar het publiek in de vorm van een letter V voor een imposant concert.
De koninklijke jachthoorngroep Sint Hubertus zorgde voor de inleiding en de gezellen Jacques van Unen (D. Donders) voor de hoofdact. Eve Delcambre (harp) en Le rallye d’Yparenberg voor het neusje van de zalm. De toehoorders kregen een milde variatie aan tonen en klankeffecten, keurig gedirigeerd door Luc Ponet die waakte over de juiste maat. De sierlijke klanken van de harp in combinatie met solisten op de jachthoorn lieten het publiek wegdromen. 45 Neos-leden werden erdoor vervoerd. Het werd een heerlijke muziekavond afgesloten met 'Le Chant Final' waarbij alle jachthoorns op het podium kwamen en het publiek, gecoacht door oganist Luc Ponet, volop meezong.
Fotoalbum: klik hier:
Verslag: Het belang van Limburg: klik hier | 
