In 2002 bezoekt Vanlerberghe samen met een Franse vluchtelinge, die actief is bij de Franse afdeling Mères Pour la Paix, Afghanistan. Het beeld van een bedelende vrouw met een baby grijpt haar erg aan. Het kind wordt omvergereden, maar niemand schiet de vrouw te hulp. Reden genoeg voor Vanlerberghe om samen met Mères pour la Paix een vrouwencentrum in Istalif op te richten. De Vrouwenraad wordt ook gemobiliseerd als partner.

Het vrouwencentrum groeit uit tot een heel belangrijk project in een schijnbaar onmogelijk land. De mannelijke tegenstand is aanvankelijk enorm, maar de grote verandering komt in 2006 wanneer ook de mannen en families bij het project worden betrokken. De mannen krijgen toegang tot onderwijs en werk op voorwaarde dat ze hun vrouwen, moeders en dochters niet verhinderen om naar het vrouwencentrum te komen.

Het vrouwenhuis organiseert opleidingen voor 125 studenten, 100 vrouwen en 25 mannen, en heeft ook een ziekenhuis waar maandelijks 750 patiënten verzorgd worden. Producten zoals kledij, potten en schaaltjes worden gemaakt en verkocht op de lokale markt en landbouwprojecten worden opgezet.

Vanlerberghe reist nog steeds jaarlijks af naar Afghanistan, waar MvV intussen al vijf centra heeft opgericht.