Het was muisstil in de zaal bij de spreekbeurt van Mevrouw Coppens over de hongersnood in Oekraïne in de jaren 30 onder Stalin.

Ondanks het feit dat Oekraïne de graanschuur van de wereld genoemd wordt, werd het door de nationalisaties van Stalin het hongerkerkhof van de wereld. Zeven miljoen mensen stierven van de honger in de jaren 1930-1931.

Wat de spreekbeurt zo boeiend maakte was de vermenging van deze algemene historische feiten met de privésituatie van Pauline. Haar moeder overleefde het, werd gedeporteerd naar de Junkers wapenfabrieken in Duitsland en kwam door de liefde met een Belgische soldaat, direct na de oorlog, in Merelbeke terecht.

Hoe kan het toch dat mensen mekaar dit aandoen; schrijnend hoe ze vertelde dat na het eten van berkenschors alleen nog kannabalisme overbleef. Dit alles omdat een wrede dictator dit zo beslist had.

Toch had de speech een ‘happy end’ door de noeste werklust en het geluk dat het koppel in en rond Gent vond.

De stllte in de zaal was gepast; het reflecteerde dat de mens tot alles in staat is: van uiterste wreedheid tot diep menselijk geluk. Een doordenkertje bij de huidige oorlogen.

Klik hier voor meer informatie over het boek.