Zaterdag 19 november 2022: met 16 Neos-leden van Bree vertrokken we om 16.00 naar het Sportpaleis van Antwerpen voor ons eerste massa-optreden na 2 jaar eindelijk weer ongehinderd zonder pasjes en appcontrole, zalig.
Onderweg pikten we nog mede-Neos-leden op maar in Nijlen liep het even mis. Het groepje dat we moesten oppikken stond niet op het aangegeven ophaalpunt. Bij de terugreis bleek het een miscommunicatiefoutje te zijn, werd toch nog goed opgelost.
In Antwerpen gingen we aan boord van ’t Kerkschip, een schip dat werd omgebouwd naar een restaurant. In een zeer vlot tempo werd stoofvlees met frietjes geserveerd aan 500 Neos-leden.
We waren klaar voor een spetterende avond. Aan het sportpaleis verliep alles netjes, vlot en gedisciplineerd. We vonden moeiteloos ons zitje tussen de 23.000 stoelen, imposant zicht als je de zaal binnenkomt.
Bart Peeters, onze gastpresentator, warmde alvast het publiek op. Ongelooflijk wat een energie deze man uitstraalt.
Yolanda Brown, een Britse saxofoniste, opende met een meeslepende jazzperformance. Ongelooflijk wat een soulinleving en een prachtige jazzinleving. Er zat zeer veel pit in deze dame, klein van gestalte, maar imposant in haar optreden.
Daarna kwam Metejoor op. Hij weet als geen ander het publiek op te zwepen met zijn meezingers zoals “weet je wat mijn mama zei”. De grote verrassing was zijn zus Lisa. Hij zong samen met haar een lied maar een beetje later in de show bracht ze een soloversie van het lied “Have nothing” van Whitney Houston. Wat een stem! Van deze dame gaan we zeker nog meer horen.
Het optreden van Amy Mac Donald, een Schotse zangeres, was ongetwijfeld het hoogtepunt van de show. Met haar gitaar en haar prachtige folkstem betoverde ze het bomvolle sportpaleis. Haar versie van “this is the life” was grandioos. Het oorverdovend applaus was dan ook zeer terecht.
Met Axelle Red werd het lijstje van Belgische artiesten aangevuld. Ze staat nog steeds zeer intens op het podium. Samen met Bart Peeters zong ze “omdat ik van je hou”, in de beide landstalen, mooi. Ze sloot af met “Sensualité”, een meezinger voor het publiek.
Nick Kershaw kwam op met zijn gitaar. Hij staat garant voor flitsende gitaarsolo’s, indrukwekkend in zulk een decor. Met “I won’t let the sun go down” zong het hele sportpaleis mee en voelden we ons weer even back in the eighties!
We misten wel John Miles maar de grote verrassing was zijn zoon John jr achter de piano van zijn vader die het legendarische nummer “music is my life” speelde, met een prachtige zangversie van de backing vocals. Een kippenvelmoment…
Een beetje later een lege volgspot … de stem van John Miles die “my way” zingt, met een fantastische begeleiding van het orkest. Hoe een stem weer tot leven wordt gewekt, schitterend.
Het koor “Fine fleur” is een prachtige aanvulling van de show en zong een memorabele versie van het Slavenkoor van Verdi. Het publiek was laaiend enthousiast, ongelooflijk hoe prachtig deze 24 stemmen blenden.
De rode draad doorheen de hele show was Het “Antwerp philharmonic orchestra” onder leiding van een vrouwelijke dirigente, de Braziliaanse Alexandra Arrieche. Ze leidde haar team feilloos doorheen het totale optreden met enkele spetterende soloacts. Vooral de “9de symfonie van Beethoven” was imposant met een zwart podium en de strijkstokken opgelicht door blacklight, subliem!
Maar aan ieder optreden komt een einde. Kool & de Gang mocht de afsluiter doen.
Met “celebration” ging het sportpaleis uit zijn dak. Iedereen stond recht en swingde dat het een lieve lust was. Ondertussen kwamen alle artiesten op en vergleden in elkaar voor een magnifiek slotoptreden met weer een bloedstollende saxofoon van Yolanda Brown.
Editie 2022 geslaagd! We kijken alvast uit naar 2023!
Bedankt ook aan Lou voor de organisatie en het in goede banen leiden.
Verslag: Lisette Donders
Foto’s: Lou Beckers: zie website, fotoalbum |