Wat een voorbeeldige leden toch bij SGW! Volgens het roadbook vertrek om 8 uur maar onze senioren staan al om kwart voor 8 als lagere schoolkinderen die op bosklassen vertrekken, ongeduldig te popelen om op de bus te stappen. Hier en daar wordt nog snel een ochtend- of familiekus gegeven, een hand geschud.

Iedereen vindt snel zijn/haar “stoeltje-van-de-dag”. Bernadette heeft een makkelijke klus vandaag: als alle zetels bezet zijn, zijn we niemand vergeten.

Onze stuurman aan boord is Patrick. Naar verluidt lopen er verschillende ‘Patricken’ rond bij busmaatschappij ‘Scheldeboorden’ Dat is de baas zijn probleem, niet het onze. Zolang deze Patrick ons maar veilig heen en weer loodst.

Op weg naar Den Bosch, afkorting voor ‘s Hertogenbosch, (zo genoemd naar de Hertog van Brabant). Het is ook de hoofdstad van de provincie Noord-Brabant.

Bernadette schetst ons in het kort de geschiedenis van de stad en zo vernemen we o.a. dat Den Bosch ca. 160.000 inwoners telt. Toch behoort het niet bij de 10 grootste steden van Nederland.

Met fietsvakanties hebben we heel Nederland doorkruist maar merkwaardig genoeg passeerde geen enkele route langs deze oude vestingstad. Het wordt een eerste kennismaking, benieuwd toch naar onze “blind date”...

Een eerste indruk krijgen we als we met de bus de periferie naderen en doorkruisen: geen grauwe, troosteloze “Bijlmermeerblokken” maar riante, ruime, met veel groen omgeven huizen. De buitenwijken ademen een zekere ‘grandeur’ en welstand. Hier wonen niet de armste burgers van onze noorderburen…

Een bus heeft veel voordelen maar ook 1 nadeel: de bewegingsruimte in de binnenstad is  beperkt en de bus kan ons niet tot aan de eerste afstapplaats brengen. Geen nood, onze gidsen hebben hun voorbereiding keurig gedaan en door een wirwar van kleine straatjes komen we aan onze eerste bestemming: ”Het Bolwerk Sint-Jan”. Idyllisch en uitnodigend gelegen aan de Dommel, de brasserie beschikt over binnen- en buitenterrassen.

Onze tafeltjes staan alvast gereserveerd.

Tijd voor koffie en “De Bossche Bol”, een lokale en geroemde specialiteit: zacht bladerdeeg gevuld met opgeklopte slagroom, het geheel gehuld in zwarte chocolade.

Liefhebbers van patisserie komen hier zeker aan hun trekken. Misschien zou je toch de “l” van bol kunnen vervangen door de “m”. Minder geschikt voor mensen die op een caloriearm dieet staan, dat is duidelijk. Toch gaat het bommetje bij velen gezwind naar binnen. Het “fondke” van de dag is al zeker gelegd.

Ondertussen loopt het open terras langzaam vol met slimme ‘Boschjesmensen’ die al vroeg komen genieten van deze zalige site met de zachtstromende Dommel in de hoofdrol. Ontdek je plekje in Nederland!

Na het ‘bolwerk’ volgt ‘bootwerk’. We gaan varen! In geluidsarme, elektrisch aangedreven bootjes met plaats voor max 15 personen plus bootsman. 

Eerst denk je: Wat nu weer? Een beetje saai rondvaren met een veel te luide, eigenwijze gids en oude gebouwtjes kijken? Nee hoor!! Dit is een topevenement! Vergeet Brugge! Denk even niet aan Venetië maar kom zeker naar Den Bosch! Dit moet u ‘s gedaan hebben beste lezer. 3 sterren! “Vaut-le-voyage!”

Je neemt bij wijze van spreken een varende metro. Je vaart onder straten, onder bruggen, langs kruispunten, soms verlicht, soms niet, je krijgt zicht op de oude vestingmuur en -poort. En ook nog een gids met fijne humor. Wat wenst u nog meer? Je stapt uit het bootje en je zou zo meteen opnieuw instappen. Doen!

Varen scherpt de geest maar ook de honger. In verspreide slagorde moeten we onze weg naar het restaurant vinden. Luc is hier blijkbaar als kind opgegroeid want kent de binnenstad en de smalle straatjes als zijn broekzak. Na 2 straten ben ik al het noorden én het zuiden kwijt. Luc niet. Hij laveert blindelings langs luid klinkende cafés, volle terrassen met nog 1 tafeltje vrij en drukke winkelstraten. Tot we zijn waar we wezen moeten:

FF SWANJEE heet ons restaurant. De kwinkslag in de naam ontgaat mij in eerste instantie.

Voor een cryptogram moet je blijkbaar ook op dit adres zijn.

De inrichting binnenin doet mij eerder denken aan een bruine kroeg in de Amsterdamse binnenstad, maar de ontvangst van de patron is meer dan hartelijk. Net niet met open armen… Ik vraag me af of die misschien bij zijn doopsel in een ton is gevallen, gevuld met enthousiasme en Hollandse zakelijkheid? 

Het menu bestaat uit “dishes to share”. ‘Sharing is caring’ heb ik me laten vertellen. Met sharing krijg ik altijd een dubbel gevoel, maar nooit in mijn maag eigenlijk. Als je met 5 personen aan een tafel van 4 komt te zitten en het bordje “to share” komt er aan dan weet je dat je snel aan het laatste stukje bent dat niemand nog durft op te scheppen. Het menu was veelbelovend met een resem aan ingrediënten. Sommige daarvan heeft zelfs Piet nooit in zijn SOS-koffertje meegenomen. Enfin. Laat ons zeggen dat ik wat met ‘Hollandse zuinigheid’ genoegen moest nemen.

Het gezelschap aan tafel was dan weer uitstekend. De gesprekken, gelardeerd met een streepje alcohol gingen alle goeie kanten uit. Decibels werden opgekrikt. Ook aan de naburige tafels was dat zo… te horen.

Ook in Nederland tikt de klok ongenadig in ons nadeel. Tijd om afscheid te nemen van ons drukke baasje. Voelde ik me ‘ff swanjee’? Dat zou de waarheid iets te veel geweld aan doen.

Buiten wachten 3 stadsgidsen ons op.

Maar eerst iets anders: ook bij het ‘cruisen’ door de stad richting restaurant viel het ons al op hoe bruisend, gezellig druk en multicultureel deze verdraagzame stad wel is. Duizend terrassen in Rome? Hier zijn er nog meer! En geen lege stoel te bespeuren. Winkelstraten? Geen pand staat leeg. En proper!! (= schoon in Nederland).

Juist! Onze gids staat te wachten! In een drukke straat met veel verloop is het geen geschenk voor de oude, brave man om boven het omgevingslawaai uit te komen. Zeker indien de spreker niet gezegend is met een bulderstem. Wat maakt dat je dicht bij de man moet staan om zijn uitleg te begrijpen. Maar zodra we de drukke straat achter ons hebben gelaten komen we op verrassend stille plekjes die de stad rijk is en waar gelukkig de woorden van onze gids niet snel-snel in het ijle verdwijnen.

We vernemen ondermeer dat Den Bosch vroeger ook een "Glazen Straatje” bezat, door de goegemeente gemeden als de pest maar waar, door vraag en aanbod, toch florissante zaakjes werden gedaan.

En ook dat onze tijdelijke voorganger een grote fan van Bosch is, niet alleen van Jheronimus, maar ook van zijn vaatwasser…

Leuk en verrassend is ook dat je tijdens de rondwandeling op meerdere punten komt waar je deze ochtend met het bootje onderdoor bent gevaren.

Onze stadstrip nadert het einde. Onze gids toont ons eerst  het “Huis van Bosch” waar de schilder zijn opleiding kreeg en tot zijn huwelijk verbleef. Het pand is nu een museum en kan bezocht worden. Daarna troont hij ons mee tot aan de Grote Kerk (gereformeerd) die zowat letterlijk in de schaduw van de Sint-Janskathedraal is gebouwd. Op het plein voor de Grote Kerk bevindt zich een bronzen maquette die de historische stadsomwalling, de poorten en de verdedigingsgordel aanschouwelijk maakt. De rondleiding zit er hier op. We nemen afscheid van onze minzame gids en bedanken hem met ruim applaus.

Onze slimme reisleiders hebben in het dagprogramma wat vrije tijd ingelast die we kunnen gebruiken om de Sint-Janskathedraal te bezoeken. Voor het architecturaal aspect aan de buitenzijde moet u zeker niet naar hier komen. Eclectisch zou een gepaste omschrijving zijn. Lelijk mag ook. Maar, in alle eerlijkheid, de binnenruimte heeft ons gewoon verbluft! Met enkele topstukken die u bij een bezoek zeker niet mag missen:

Het imposante orgel van wel 20 meter hoog straalt koninklijke allure uit. (Wij hadden geluk, er was juist een live concert bezig)

Het nieuwe glas-in-loodraam aan de linkerzijde. Spectaculair kunstwerk met speelse, gefragmenteerde lichtinval.

Vooraan in de rechter zijbeuk komt u bij een ongelooflijk fijn gesculpteerd, verguld retabel (Antwerps vakwerk)

En vergeet achteraan de 350 kg zware doopvont in geel koper niet.

Het is geen straf om hier een uurtje tot rust of bezinning te komen.

En zoals Filips de Goede, Hertog van Bourgondië, elke dag, waar ook in zijn rijk, de mis bijwoonde, zo komt het dat zijn Bourgondische discipelen uit het Waasland de dag in gepaste stijl eindigen = op café - mèt versnaperingen. 

Tot zover een persoonlijk verslag van deze leuke, verrijkende en ook wel Bourgondische stedentrip. 

Willem