14 - NEOS
Yusuf ligt prinsheerlijk te slapen in de woonka-
mer. Als we binnenkomen, dringt Mia’s opge-
wekte stemmeteen tot hem door. Hij opent zijn
glanzende, donkere oogjes en geeft haar me-
teen een verrukte, stralende glimlach, zo van:
‘daar is ze!”. Mia pakt ‘m op en geeft hem een
dikke knuffel. “Daar zijt ge zot van, hé”, zegt ze
trots en vertederd tegelijk. We zijn op bezoek
bij het Afghaanse gezin van Ali in Houthalen:
“Zonder Moeke zou ik nooit staan waar ik nu
sta”, zegt hij. “Ja, we hebben al veel watertjes
doorzwommen samen”, vult Mia aan “maar
wat een unieke vriendschap en een heerlijk
gevoel krijg ik hiervoor terug!”
Ann Venneman
Op haar 73e bruist Mia ‘s Hertogen van levenslust en het is
overduidelijk waar ze die vandaan haalt: via al haar vrijwil-
ligersactiviteiten wordt ze omringd door gelijkgezinden
en trekt ze voortdurend nieuwe, positievemensen aan.
Bij Neos Houthalen-Helchteren is ze bestuurslid, bij Sint
Vincentius deelt ze voedselpakketten uit voor de lokale
kansarmen. In het asielcentrumhoudt ze iedere woensdag
de kledingshop open en boven alles is ze buddy van het
Afghaanse vluchtelingengezin Ali, Aïsha en baby Yusuf.
Op die kleine oogappel van acht maanden baby-
sit ze iedere vrijdagochtend als Aisha naar de i
nburgeringscursus gaat. Daarbovenop volgt ze
nog Engelse les én een computercursus!
Mama-Mia, denk ik, waar haalt ze de energie?
Mia:
“Die komt gewoon vanzelf! Het één brengt het andere
mee, ik krijg hier gewoon enormveel energie van terug, meer
dan ik ooit heb gegeven.”
Het begon allemaal met schoenen
50 jaar lang rundeMia een stijlvolle schoenwinkel in de Kool-
mijnstraat inHouthalen. Haarmoeder startte ermee en haar
dochter namna haar pensioen de zaak over. Drie generaties
zelfstandige onderneemsters. Ondertussen zit ze nog steeds
tussen het schoeisel want een dag per weekwerkt ze in de shop
van het asielcentrum in de voormalige kazerne op hetmilitair
domein vanHouthalen-Helchteren. Het Rode Kruis vangt er
tijdelijk families en alleenstaanden op die bescherming nodig
hebben. Er verblijven 700 vluchtelingen van 45 verschillende
nationaliteiten, gemiddeld 1 à 2 jaar.
“Volgens de regels van het opvangcentrummagmen geen
persoonlijke band opbouwenmet de bewonersmaarmet Ali
klikte hetmeteen”, lacht Mia. “Toen hij hier aankwam, was hij 28
jaar en één hoopje ellende. Hij was een jonge arts die gewerkt
had in een ziekenhuis voor gewonde soldaten. Ik zag dat hij een
kapotte schoen droeg, en zei: ‘geef me diemaarmee, ik laat
hemrepareren door onze schoenmaker’. Door omstandigheden
kwam ik pas 14 dagen latermet die schoen terug opzetten, en
toen bleek dat hij die hele tijdmet één schoen had rondgelopen.
Bovendien had hij nachtenlangwakker gelegen omdat hij vrees-
de de rekening van de herstelling niet te kunnen betalen! Ik heb
snel die rekening betaald en zo is onze vriendschap begonnen.
Ookmetmijnman, die helaas een jaar geleden overleden is,
had Ali een bijzondere vriendschapsband. Ze deelden een Ɯjne
humor samen.”
Mia en Ali, buddy’ s
