16 - NEOS
familie. Aan de voordeur hangt een bordje: ‘Welkom, wil je
koƛie?’ Onze gastheer staat ons al op te wachten. Hij heeƞ
een sportieve en galante uitstraling. Er wordt Limburgse abri-
kozenvlaai op tafel getoverd, en Ali laat het haardvuur extra
knetteren, het begin van een warme kennismaking, ookmet
zijn vrouw Aïsha. We spreken Nederlands, een taal die ze bei-
den na vier en twee jaar nagenoeg perfect beheersen. Straf!
En het is slechts één van de zeven talen die Ali spreekt…
Mentale switch
Ali:
“Ik ben halsoverkopmoeten vluchten voor de taliban in
Afghanistan, heb alles en iedereen achtergelaten en ben na
veel omzwervingen hier in het asielcentrum terecht geko-
men. Twee jaar later werd ik erkend als vluchteling en kreeg ik
een verblijfsvergunning. Mijn vrouw, met wie ik nogmaar een
half jaar getrouwd was, is uiteindelijk ook naar hier kunnen
komen, ook weer dankzij de inspanningen van Mia. Ik ben zo
dankbaar dat we hier veilig zijn samen, en een nieuw bestaan
kunnen opbouwen. Wat er inmijn land gebeurt, maakt mij
triest en verontwaardigd. Toen ik in het asielcentrumbeseƞe
dat ikmijn levensdoelen in Afghanistan nooit zou kunnen
waarmaken, besloot ik eenmentale switch temaken, Ne-
derlands te leren, en er hier het allerbeste van temaken. Als
opgeleid arts wil ik absoluut teruggeven aan de samenleving
wat die voor mij gedaan heeƞ. Vanaf de eerste dag hier heb ik
gewerkt. Van arbeider tot tolk en vanwegemijnmedische ach-
tergrond ook voor Kind & Gezin. Ik ben vastberaden ommijn
werk als dokter opnieuw op te pakken. Toenmijn huis in Afgha-
nistan door de Taliban werd afgebrand nadat zemij al zwaar
fysiek hadden aangepakt, ben ik gevlucht voor mijn leven, met
alleenmaar een kleine rugzak bij me. Mia heeƞ hemel en aarde
verzet en zelfs politieke contacten ingeroepen ommijn artsen-
diploma naar hier te krijgen. Nu ik het weer in handen heb, kan
ik verder. In september leg ik een bijkomende cursussenreeks
af in Leuven omme als huisarts te kunnen vestigen.
Op woensdag houdt Mia de asielshop open.
“Jemoet eens zien hoe blij kinderen zijn als
ze hier een Ɲeurig jasjemogen uitkiezen,
en hoe ze hun waardigheid daardoor ook
terugvinden. Hen zo Ɯer en gelukkig zien
rondlopen, dat maakt ons blij.”
Leeft er een buddy in jou?
Inspireert dit verhaal jou? Wil je wel maar weet je niet
hoe? Stuur ons eenmailtjemet wat jou nauw aan het
hart ligt en waar jij als een buddy het verschil zou willen
maken. Wij kijken vrijblijvend of er een organisatie is die
jou als buddy kan verwelkomen en voor een gepaste
match kan zorgen. Mail naar
Foto’s: Luk Collet
