NEOS
50 jaar later
6
U vroeg zich af of u wel de ideale
gesprekspartner was. U kreeg lang-
zamerhand een stijve nek van al
dat terugkijken op mei ’68.
Elke vijf jaar is het weer van dattum.
Het gevaar bestaat dat je jezelf gaat
vervelen. Ik ga zo stilaan tot het ras
van de herkauwers behoren. Het is
de ene herdenking na de andere.
Leuven Vlaams, mei ’68, de Praagse
lente, 10 jaar geleden overleed Hugo
Claus, Herman de Coninck 20 jaar
geleden en recent nog mijn goede
vriend Menno Wigman. Als ik niet
oplet, doe ik enkel nog herdenkin-
gen en begrafenissen. Mijn adres-
boek leest stilaan als een kerkhof.
Is dat de essentie
van ouder worden?
Dichter Gerrit Kouwenaar zei toen
ie 70 werd ‘Oud worden doe je
ook maar voor het eerst.’ Zoals
veel mensen van zijn leeftijd spelde
hij overlijdensberichten in de krant
en zag daar vaak bekenden tussen
staan. Toen ik hem sprak op zijn vijf-
entachtigste, deed hij dat nog altijd.
Maar hij kende niemand meer en
hoefde ook nooit meer naar begra-
fenissen. ‘Kijk dát is pas oud worden’,
zei hij. Het geeft een gevoel van tris-
tesse maar, excusez le cliché, tegelijk
weet je dat het bij het leven hoort.
Ik heb niet te klagen. De oude dag
komt niet zonder gebreken, maar
mijn motto blijft toch: Moedig Neer-
waarts! Vier jaar geleden kreeg ik
een rare auto-immuunziekte waar-
door ik bijna een jaar in een rolstoel
zat. Ik moet zeggen dat ik daar al bij
al toch vrij monter onder bleef. Het
is intussen gelukkig weer beter, maar
ach, het komt zoals het komt.
Terugblikken op mei ’68 heeft iets
van een ritueel, zei u ooit. Maar
wat wil u over die periode meege-
ven aan volgende generaties?
Mei ’68 was niet dé omwenteling
zoals je de Praagse lente of de val
van de Berlijnse Muur wel kan be-
stempelen. Het was niet dé ervaring
van een oorlog zoals onze ouders
die meegemaakt hebben. Mei ’68 is
een door de conservatieve tegen-
standers opgeklopte mythe en een
containerbegrip, een vlag die veel
ladingen dekt. Maar het was wel een
culminatiepunt, het resultaat van
een ketting van gebeurtenissen. Mei
’68 was niet de start, het begon veel
vroeger. Je had in ’65 al de protesten
in Berkeley (California) en de Pro-
vo’s in Amsterdam. Wij Vlamingen
pochen graag dat we vóór Parijs
kwamen, maar eigenlijk waren we de
voorlaatste in de rij.
Nu, achteraf, zie ik mei ’68 toch
vooral als het loskomen van het mi-
lieu waar je vandaan kwam. Je kan
het vergelijken met wat de punk was
voor de generatie die na ons kwam.
Mei ’68 is de opstand tegen dé va-
der, niet de mijne - daar heb ik altijd
een goede relatie mee gehad -, maar
de vader als symbool voor de auto-
riteit. De slogan was niet voor niets
‘verboden te verbieden’. En uiter-
© Luc Collet
Vandaag vult hij zijn dagen en
nachten met literatuur en po-
ezie. Midden jaren ’60 was dat
met milde humor en liedjes die
door de tijdsgeest steeds kriti-
scher werden. En daartussen zit
een journalistieke carrière om u
tegen te zeggen. Neos blikt met
Piet Piryns terug op mei ’68.
Grete Cornelis
Piet Piryns:
van ÁiereÁuitende
