NEOS
50 jaar later
8
die ijverde voor meer democratie
en democratisering van het onder-
wijs. Een aantal studenten was zich
er overigens wel van bewust dat
ze tot de elite behoorde en zocht
uitdrukkelijk aansluiting bij de ar-
beidersbeweging, vanuit een op-
recht engagement. Kris Merckx die
alles opgaf voor zijn Geneeskunde
voor het Volk, studenten die in de
fabriek gingen werken, de mijnwer-
kersmacht, dat was écht. In Parijs is
de revolte daar trouwens op stuk
gelopen. Arbeiders riepen ‘les fils à
papa, au boulot!’
Naast elitair was de revolte ook
mannelijk. In Parijs smeerden
meisjesstudenten de broodjes
voor de actievoerende jongens.
Het universitair milieu was toen
nog buitengewoon machistisch.
Meisjesstudenten waren nog altijd
‘porren’. En de wereld lag aan onze
mannelijke voeten. Het is één van
de dingen om je achteraf diep over
te schamen. Aan het begin van de
studentenrevolutie in Frankrijk zit
trouwens een nogal prozaïsch kant-
je: studenten op de campus in Nan-
terre eisten de toelating om meisjes
op hun kamer te mogen ontvangen.
En in Leuven was er het schandaal
rond Ludo Martens, die het had aan-
gedurfd een themanummer van het
tijdschrift van het Katholieke Vlaams
Hoogstudentenverbond rond seks
te maken. Daarin suggereerde hij
toen al dat priesters in jongensin-
ternaten hun handen niet konden
thuishouden. Groot schandaal, hij
werd meteen van de universiteit
gestuurd. Maar het verandert heel
snel. Nauwelijks een paar jaar later
heb je Simone de Beauvoir en Ger-
maine Greer als voortrekkers van
het feminisme en verbranden bij
ons de Dolle Mina’s hun beha’s.
Is dat de erfenis van mei ’68?
Mei ’68 was het begin van een ont-
voogding. De revolte speelde een
rol in veel emancipatiebewegingen.
Het feminisme natuurlijk, maar ook
de kiemen van vele andere sociale
bewegingen werden toen gezaaid:
de vredesbeweging, de anti-atoom-
marsen, het verzet tegen de kruis-
raketten, het verzet tegen de con-
sumptiemaatschappij, de eerste kie-
men van de ecologische beweging.
Mei ’68 zorgde voor een klimaat van
meer openheid en meer durf. Auto-
riteit werd in vraag gesteld, dat was
de gemeenschappelijke noemer.
Opmerkelijk veel voorlopers van
mei ’68 zijn, net zoals u, in de
journalistiek terecht gekomen.
Dat was voor ons de weg waarlangs
we verandering zouden realiseren,
enfin dat dachten we toen. Humo,
waar ik in 1969 mijn eerste stukken
voor schreef, werd de spreekbuis
van de mei ’68-generatie. Toen ik er
begon, was dat nog een braaf blad
met Louis Neefs of Jo Leemans op
de cover. De ontvoogding van de
pers is een gevolg van mei ‘68. Op
de openbare omroep komen voor
het eerst journalisten werken zon-
der partijkaart: Walter Zinzen, Wil-
liam Van Laeken, Johan Depoortere
en vele anderen. Premier Gaston
Eyskens kwam bij die generatie niet
langer weg met een droog ‘geen
commentaar’.
En wat als de generatie ’68
naar het rusthuis moet?
Wat ze met onze generatie aan
moeten in het verzorgingstehuis?
Ik hoor de verpleegsters al klagen:
‘bompa, hou toch op met uw ‘I can’t
get no satisfaction’. Zeker is dat deze
generatie niet gepamperd zal willen
worden. Het verpleegsters-wij: ‘zijn
wij al naar de wc geweest?’. Ik kom
wel eens in rusthuizen, bij demen-
terende vrienden. Hoe sommigen
daar wegkwijnen, dat is pure horror.
Echt hartverscheurend.
Was het vroeger beter?
Alles beter? Schei toch uit. Het
grootste voordeel van ouder wor-
den, nog los van het feit dat je niet
meer achter je lul aan hoeft te lopen
en je je niet meer moet aanstellen,
is dat je opa mag zijn. Dit huis is
een kangoeroewoning en het is een
ongelofelijk cadeau twee van mijn
kleinkinderen van dichtbij te zien
opgroeien. Maar tegelijk houd je
toch je hart vast. Je maakt je zorgen
dat zij het minder goed zullen heb-
ben dan onze generatie het heeft
gehad. Je hoeft geen doemdenker
te zijn om te zien dat het niet echt
goed gaat met de wereld. Ik neem
m’n hoed af voor de generatie van
mijn dochter Freya die hard werkt
om het tij te keren.
Mei ’68 staat voor het loskomen
van het milieu waaruit je kwam.
© Luc Collet
