CLOSE-UP
37
.
n
e
,
e
r
n
kwam, omdat ik voelde dat mijn
ouders heel bezorgd zouden zijn.
Ze waren al in paniek toen mijn zus
naar huis kwam met een jongen uit
Limburg! Toen ik wist dat ik bij
Abdelhamid wilde blijven, waren
mijn ouders daar niet gelukkig mee,
maar hebben uiteindelijk ingestemd
om hun dochter niet te verliezen.
Toen ze mijn man beter leerden ken-
nen, viel het best mee.’
Het grote (cultuur)verschil.
Abdelhamid:
‘Wij beleven ons
geloof op een totaal andere manier.
Ik heb het bijvoorbeeld moei-
lijk met de manier waarop hier
omgesprongen
wordt met
euthanasie. Voor
moslims kan dit
niet: ‘Allah geeft,
Allah neemt’.
Ook over de
opvoeding van de
kinderen waren
er grote verschil-
len. Ik wilde onze
dochter Yasmina
altijd heel erg
beschermen. Mim
liet haar meer
vrij. Dat gaf soms
wrijvingen.
Ze begreep ook
niet dat ik onze
zoon Karim
minder volgde
dan zijn zus. Zij
ervaarde dit als
een gebrek aan
vertrouwen in
onze dochter, zelfs als discriminatie.
Terwijl ik Yasmina alleen maar wilde
beschermen voor de buitenwereld.’
Mim:
‘Jaren geleden volgde ik een
opleiding voor doventolk. De ge-
barentaal ben ik intussen vergeten
maar niet de woorden van mijn
lerares: ‘Welkom in de wereld van de
doven. Om je goed te voelen in hun
wereld moet je eerst zoeken wat je
gemeen hebt. Pas daarna moet je de
verschillen ontdekken.
Het is veel gemakkelijker als je
in die volgorde naar een vreemde
wereld kijkt. Die filosofie pas ik ook
toe bij mensen van een ander ras,
een ander land, een andere godsdi-
enst en dus ook tegenover mijn man.
Ik ben erg gevoelig voor verschil-
len in de opvoeding van jongens en
meisjes. Zonen krijgen in Marokko
meer vrijheid dan dochters. Ik was
dat niet gewoon en wou dat mijn
dochter even vrij zou zijn als haar
broer.
Wat euthanasie betreft, verschillen
we inderdaad van mening. Ik heb
mijn moeder en zus zien verzinken
in dementie. Bij elk bezoek zag ik
die lege blik en verwrongen mond,
wat me erg verdrietig maakte. Dat
verdriet en die onmacht wil ik mijn
kinderen en kleinkinderen besparen.
Daarom wil ik de keuze hebben om
al dan niet voor euthanasie te kiezen,
niet alleen voor mijn (klein)kinderen,
maar ook voor mezelf.’
Thuis: België vs Marokko.
Abdelhamid:
: ‘Dankzij België heb
ik mijn vrouw leren kennen en heb
ik mijn gezin gekregen. Zij maken
mij volledig en gelukkig. België is
het land dat mij aanvaard heeft en
opgenomen in zijn vrienden- en
familiekring. België heeft mij ook
zelfstandig gemaakt. Zonder zorgen-
de moeder, leerde ik al vlug mijn
eigen Marokkaans potje koken en dat
mag ik tot vandaag nog doen voor
mijn Belgische familie en vrienden.
België is mijn thuisland geworden
omdat mijn grootste schatten in Bel-
gië wonen, mijn vrouw, kinderen en
kleinkinderen. Ik vind het wel jam-
mer dat onze kinderen hun Belgische
noch hun Marokkaanse grootouders
gekend hebben. Vooral Yasmina
had het daar moeilijk mee. Ze vroeg
regelmatig aan oudere dames op
straat ‘Wil jij mijn oma zijn?’. Mim
heeft hen papieren grootouders
gegeven in haar
roman ‘Vreemde
Grootmoeders’.
Marokko is de
thuis van mijn
jeugd. Thuis in
Marokko was
veel uitgebreider
omdat de familie-
traditie sterker is.
Het is niet alleen
het eigen gezin;
ooms, tantes,
neven en nichten
horen er ook bij.
Mim:
‘Marokko?
Dat is mijn man.
In de lagere
school kreeg hij
volksopvoeding
onder de vorm
van verhalen.
Hij vertelde die
Arabische en
Berberse verha-
len aan mij, ik schreef ze op en zo
ontstonden mijn boeken. Daardoor
werd mijn droom om verhalen-
vertelster te worden werkelijkheid.
Ik ben mijn man daarvoor dankbaar,
maar ook zijn vaderland. Met dit ex-
otisch, literair geschenk trek ik naar
culturele centra, scholen, gevangenis-
sen en verenigingen.’
Wat kunnen Belgen van Marok-
kanen leren (en vice versa)?
Abdelhamid:
‘Gastvrijheid. Mijn
vrouw vond het in het begin vreemd
Neos Magazine 038.indd 37
1/12/14 23:15
