28
CLOSE-UP
Het Anker, hart onder de riem voor velen
Het lokaal dienstencentrum Het Anker organiseert
ontmoetingsmogelijkheden voor kwetsbare bejaarden,
thuiswonenden, mensen zonder papieren, daklozen en
behoeftigen in de omgeving van Brussel. Het wil de inte-
gratie van de meest kwetsbaren in onze gemeenschap
bevorderen. Het Anker organiseert sinds enkele jaren,
in samenwerking met o.a. Welzijnszorg, theatervoor-
stellingen. Het stuk ‘Onderbescherming. Zeepbellen
en paraplu’s’ behandelt het thema armoede en sociale
uitsluiting. De acteurs vertellen en spelen over hun ei-
gen leven. Ze willen aantonen waarom de één op zeven
Belgen die onder de armoedegrens leven er vaak niet
in slagen hun sociale rechten te realiseren. Velen onder
hen hebben nog nooit op een podium gestaan, wat het
geheel zowel voor hen als voor het
publiek échter maakt.
Neos-medewerkers worden ‘Tijdgevers’
Neos wordt gedragen door ruim 1.700 vrijwilligers
die als bestuurslid 190 clubs op volle toeren laten
draaien. Ze zetten zich belangeloos in om voor de
senioren van hun gemeente een gevarieerde werking
uit te bouwen. Maar er is meer. Velen onder hen en-
gageren zich daarnaast nog voor andere maatschap-
pelijke projecten, verenigingen of goede doelen. Vaak
gebeurt dit in stilte of zonder veel grote woorden.
Neos wil dit engagement toch in de schijnwerkers
plaatsen. De Neos-medewerkers van het secretariaat
investeren daarom zelf ook een stukje van hun tijd en
steken een handje toe bij het vrijwilligerswerk.
Bent u bestuurslid van Neos én nog actief in andere
organisaties of voor een goed doel? Geef ons een
seintje. Een Neos-medewerker loopt graag een dagje
mee en stelt uw organisatie voor in Neos Magazine.
Neem contact met Neos Magazine, Willebroekkaai 37,
1000 Brussel of via
Ze is een deel van de familie en zorgt
er voor dat deze mensen kunnen
blijven dromen van een beter leven.
Levensecht toneel
Terug naar de toneelopvoering van
vanavond. Ieder-
een neemt zijn
positie in, zowel
op het podium als
achter de scher-
men. Agnes en
de anderen staan
klaar met het
scenario in de
handen. Straks
zit de zaal vol
met mensen die
komen kijken en
luisteren naar
verhalen van
kwetsbare be-
jaarden, daklozen
en mensen zonder
papieren.
Voorlopig ben ik de enige. Ik kijk en
luister met kippenvel en tranen in de
ogen. Stuk voor stuk brengen deze
mensen hun aangrijpende verhaal.
Op een of andere manier blijf ik
hopen dat het toch maar toneel is,
geen realiteit. Op dit podium zijn
het acteurs die een verhaal brengen
maar als ze straks weer naar ‘huis’
gaan, beleven ze dit verhaal écht. Na
de repetitie mag ik zelf de handen
uit de mouwen steken en de acteurs
schminken. Met enkel de erva-
ring van een clownsgezicht bij mijn
kinderen, word ik voor de leeuwen
gegooid. Met bruine crème en blush
in de hand tover ik hen om tot echte
toneelspelers. Voor even zijn ze niet
meer Nabil of Driss, maar kruipen ze
- als een acteur - in de huid van hun
eigen persoon.
Ondertussen loopt de zaal vol en kan
het spektakel beginnen. De acteurs
komen op en Yves opent het stuk met
prachtige mondharmonicamuziek. Ze
zijn vertrokken en schitteren onder
de spots. Het is even opletten gebla-
zen want net voor het liedje ‘Singing
in the rain’ moeten Françoise en
Marie-Louise omgekleed worden. En
het moet snel,
heel snel, want
‘the show must
go on!’
Het publiek gaat
helemaal op in
de verhalen. Je
hoort het aan
de reacties. Een
staande ovatie is
het resultaat en
het publiek blijft,
ontroerd, de
acteurs aanmoe-
digen. Even een
goed gevoel voor
Nabil, Driss en
de anderen. Maar
ook hoedje af
voor alle vrijwilligers achter de scher-
men. De schrijver, de regisseur,
Agnes en de anderen. Zonder hen
kreeg dit bonte gezelschap geen kans
om het publiek een unieke inkijk te
geven in de leefwereld van mensen
in armoede. De hartverwarmende
ontvangst deed hen hun dagelijkse
miserie even vergeten.
Neos Magazine 038.indd 28
1/12/14 23:12
