38
CLOSE-UP
Va
E
dat ik het eten dat we te veel hadden niet
bewaarde, maar aan de buren gaf. Tijdens
de Ramadan deel ik ook soep uit in de
buurt.
Ook tijd nemen, vinden wij belangrijk. Ik
begrijp niet waarom de mensen hier altijd
zo gehaast zijn. Tijd nemen zit misschien
nog in mijn genen van toen ik in Marokko
woonde. In het dorp gebeurde alles te voet.
Het woord ‘stress’ heb ik
pas in België geleerd. In
Marokko had iedereen een
zee van tijd. Als ik hier een
verhaal vertel, wil iedereen
altijd dat ik direct tot de
pointe kom.’
Mim:
‘Samenleven met een
man uit een andere cultuur
is eigenlijk niet zo verschil-
lend als samenleven met je
buurman. Respect, humor
en vergeven zijn waarden
die je nodig hebt in elke
relatie. Relativeren en
minder stressen probeert
Abdelhamid mij ook al
jaren te leren, maar ik
heb mijn diploma nog niet
gehaald (lacht)’.
Geloven?
Abdelhamid:
‘Ik ben
moslim en heb een grote
steun aan mijn geloof. Ik
doe de Ramadan, bid regel-
matig, lees de koran en ga
elke vrijdag naar de mos-
kee. Het is een zekerheid
in mijn leven. Ik vind het
spijtig dat de moslims de
laatste tijd als onverdraag-
zaam worden opgevoerd.
Je mag nooit veralgemenen
want dat is het begin van
racisme.’
Mim:
‘De laatste jaren
vraag ik me steeds vaker
af of ik gelovig ben. Ik wil
wel geloven in een wezen
(God?) van oneindige liefde en mededogen.
Maar ik kan niet zo onvoorwaardelijk
geloven als mijn man. Ik voel mij niet op
mijn plaats in een geloofsgemeenschap
die mensen uitsluit. Dat strookt niet met
universele liefde.’
Verboden voor honden en
vreemdelingen
Abdelhamid:
‘De vooroordelen
zijn vandaag gelukkig minder dan
in het begin. Toen ik bij het eerste
bezoek aan mijn schoonouders een
wandeling in het dorp maakte met
Mim, moesten we achter elkaar op
het voetpad lopen omdat er werken
waren. Iemand verwittigde toen mijn
toekomstige schoonmoeder ‘dat haar
dochter nu al achter die Marok-
kaan op straat moest lopen.’ Absurd
gewoon want als je met twee naast
elkaar ging, liep je gevaar omdat het
voetpad te smal was. Ik herinner me
ook een oudejaarsavond in Leuven.
Samen met een vriendin van mijn
vrouw en haar vriend, een blonde
Italiaan, wilden Mim en ik gaan
vieren. Iedereen mocht de dancing
binnen, behalve ik. Er stonden toen
nog plaatjes voor het raam van som-
mige cafés. ‘Verboden voor honden en
vreemdelingen’.
Onze zoon brak ooit een
ruit bij het voetballen.
Toen riep iemand ‘dat
heeft die Marokkaan
gedaan’. Dat vond ik ver-
schrikkelijk, erger dan
wanneer ik zelf veroor-
deeld zou worden. Ik ben
heel gevoelig als het op
de kinderen of kleinkin-
deren aankomt en ik wil
hen meegeven dat hun
baba (=vader) altijd van
hen zal houden, wat er
ook gebeurt, dat familie
heilig is en dat iedereen
respect en liefde
verdient, elk ras, elke
godsdienst, elke mens.’
Mim:
‘Wat mij wel
hoopvol stemt is, dat
zelfs in mijn dorp, waar
ooit maar één Marokkaan
woonde, Laïla en Jeroen
in de kleuterklas hand in
hand lopen of Mohamed
en Seppe samen over het
gras rollen. Daar moet
toch een beetje vriend-
schap van overblijven?’
Mim Van Keer is auteur
van ‘Vreemde groot-
moeders’, Vrouw, ziedaar
uw zoon’, ‘Nadhira, de
heks van het Rifgebergte’
en ‘Amira Wallada of het verhaal van
een geheime liefde’. In haar boeken
heeft ze het over de Marokkaanse
samenleving, de migratieproblema-
tiek of de helende kracht van
Arabische en Berberse verhalen.
Neos Magazine 038.indd 38
1/12/14 23:16
