NEOS
met een hart
11
a l l e e n
maar beves-
tigden én versterkten.
Mieke: ‘Jan is later uitgegroeid
tot ware huisvriend en een tweede
vader voor onze kinderen. Die avond
zijn er banden gesmeed voor het le-
ven’. Eind januari 1971 treedt André,
met een verklarende brief naar het
bisdom, uit de kerk. Het celibaat
vormde het struikelblok. ‘Al bleef z’n
hart bij de kerk met een kleine k, bij
de ménsen’, aldus Mieke. Een enorm
risico, want op dat ogenblik hadden
ze elkaar nog maar een drietal maal
gezien. De relatie was pril en moest
nog volop groeien. ‘Maar ik voelde al
snel: met zijn wereld erbij, kon ik de
héle wereld aan’.
Cohousing
avant la lettre
De bekendmaking aan de buiten-
wereld van hun buitengewone lief-
de volgt een drietal maanden later.
Vooral Mieke’s vader reageert ver-
bolgen, probeert de relatie tegen
te houden en spreekt lange tijd niet
met z’n dochter. In 1972 luidden des-
ondanks de huwelijksklokken, en een
paar jaar later wordt het huwelijk
gezegend met twee prachtige zo-
nen. ‘Toen transformeerde m’n va-
der opeens in een bezorgde opa, en
heeft onze band zich helemaal in ere
hersteld’, getuigt Mieke zichtbaar
ontroerd.
Twintig jaar la-
ter stelt hij zich op een
groot familiefeest zelfs recht met
de glasheldere boodschap dat ‘een
mens al eens een flater kan begaan’.
En zo heeft iedereen het koppel in
z’n armen gesloten. Er volgt een he-
mels liefdesverhaal dat op aarde een
dikke 40 jaar mocht duren. Mieke:
We zijn altijd een heel open en so-
‘
ciaal bevlogen huishouden geweest.
André was bijvoorbeeld erg betrok-
ken bij de Vierde Wereld in Antwer-
pen. Als we op reis gingen, kwamen
die in ons huis wonen. Toen de ou-
ders van André stierven, namen we
in de jaren 80 z’n zus in huis die ont-
wikkelingswerkster in Haïti was. Boe-
zemvriend Jan, die zich inzette voor
andersvaliden, volgde niet veel later.
En zo groeide het idee om een huis
te bouwen waar we geïntegreerd
konden samenwonen, een soort
cohousing avant la lettre. Ieder z’n
eigen privévertrekken, maar we
deelden ook veel gemeenschappe-
lijke ruimtes. Een prachtige manier
van leven, waardoor we veel hebben
kunnen betekenen voor anderen.
Zo ben ik een tijd kotmadam ge-
weest en heb
ik in 2015 nog een
Syrische vrouw, een gewe-
zen advocate uit Aleppo, kunnen
opvangen. Zij had werkelijk alles ver-
loren, tot haar kinderen toe. Het is
altijd een bewuste keuze geweest.
We hebben nooit spaarzaam of in
onze eigen bubbel willen leven.’ Maar
sparen doet het leven hen ook niet.
Eerst valt boezemvriend Jan (75)
ten prooi aan de vuile ziekte die kan-
ker heet, niet veel later wordt ook
man André ziek en overlijdt in 2013
op 78-jarige leeftijd. ‘In 2012, toen
Andre’s einde naderde, hebben we
voor onze 40e huwelijksverjaardag
nog een prachtige afscheidsreis ge-
maakt met alle kinderen en kleinkin-
deren. Hij drukte er haar nadrukke-
lijk op het hart dat, eenmaal hij weg
was, ze moést verder gaan met haar
leven. ‘Dat is liefde’, aldus Mieke. ‘En
ik heb dat ter harte genomen’. Goed
omringd door vrienden en familie
nam Mieke mettertijd de draad van
de coster
