NEOS
met een hart
12
haar leven terug op. ‘Al miste ik wel
enorm de warmte en intimiteit die
van een liefdesrelatie uitgaan’. Een
uitgelezen kans, aldus haar oudste
zoon, om haar in te schrijven voor
het tv-programma Hotel Römantiek
op VIER met Otto-Jan Ham, Sven De
Leijer en Frances Lefebure. Wat had
ze te verliezen?
Hotel Römantiek
Wie de start van het tweede sei-
zoen van Hotel Römantiek (voor-
jaar 2018) zag, blijven de iconische
beelden bij. In Portugal worden een
dertigtal single 65-plussers in het
diepe gegooid. Letterlijk. Op zoek
naar de liefde. Mieke grijnst bij de
herinnering: ‘Wij vrouwen zaten te
wachten op het strand en de vrij-
gezelle mannen sprongen ons van-
uit een aangevaren boot, boeket
in de hand, heldhaftig tegemoet.
Al lag die boot nét iets te ver van
de kustlijn, waardoor ze als verzo-
pen kiekens het strand bereikten.
M’n oog viel direct op Jan De Cos-
ter, met z’n kamerbrede glimlach
en open gezicht, die als bij wonder
ook recht op mij kwam afgestapt,
verslenst boeket in de aanslag. Het
was een echte coup de foudre. Dat
ik dat nog mocht meemaken. Al die
andere mensen en camera’s om ons
heen vervaagden. Enkel die ene war-
me gedachte als een flits door m’n
hoofd: Het bestaat nog. De liefde. Al
lachend durf ik nu soms te zeggen
dat ik van de priester naar de koster
ben gegaan. Het leek voorbestemd.’
’s Avonds blijkt dat ook bij Jan de
vonk is overgeslagen. En zo belan-
den ze samen in de beruchte zwaan,
de waterfiets waarmee ze naar hun
zogezegde liefdesnest voor één
nacht mochten varen. Mieke lacht.
‘Al zie je op televisie wel niet dat we
die tocht wel een zestal keer heb-
ben mogen overdoen, tot groot
jolijt, want de belichting zat niet
juist. Ons kon het alvast niet deren.
Het gaf tijd om elkaar beter te le-
ren kennen.’ En zo wisten ze schrik-
barend snel parallellen tussen hun
levens te trekken. ‘Jan is ook bij de
Chiro geweest, in de parochie vlak
naast de mijne, daarna zelfstandig
uitbater van verschillende zaken en
heeft na een 40 jaar gelukkig huwe-
lijk eveneens z’n vrouw Chris in 2013
moeten afgeven aan darmkanker.’
Op die reis beleven Jan en Mieke
een aantal gestolen momenten –
‘want we wilden ons wel blijven in-
tegreren in de groep’ – en beslissen
de laatste dag om elkaar te blijven
zien. Om eenmaal thuis gekomen
wel even bruusk van de roze wolk te
donderen. ‘Want je bekijkt de liefde
veel bedachtzamer als je wat ouder
bent. Opeens maalde het in m’n
hoofd: waar wil ik écht nog naartoe
in het leven? En wie is die mens ei-
genlijk?’ Ze grinnikt geruststellend.
Ook deze tweede geliefde gunt
haar alle tijd en vrijheid. En op een
gezellige nieuwjaarsavond vallen de
veelbetekende woorden: Jan, blijf.
En dat doet hij. ‘Al hebben we een
latrelatie – Jan heeft nog z’n huis
en familie in Borsbeek, ik vertoef in
Kasterlee – toch raken onze levens
alsmaar meer met elkaar verweven.
We zorgen echt voor elkaar. De her-
innering aan onze overleden echt-
genoten koesteren we ook samen.
Iets wat we heel hard van de ander
begrijpen.’
Solide in Neos
In de toekomst wil ze nog wel wat
van de wereld zien. Samen met Jan.
‘En solide zijn’, vult ze kordaat aan.
‘Dat iemand op jou kan bouwen’.
Een levensattitude die ze wil blijven
uitademen tot het einde. Ook Neos
Kasterlee mag daarvan meespreken.
‘De dag dat ik als 65-jarige op pensi-
oen ging, werd ik lid bij Neos. Omdat
deze vereniging voor mij veel samen
brengt: het culturele, maatschappe-
lijke, sportieve en mentale.’ Als ge-
engageerde burger kwam ze al snel
in het vizier van de bestuursploeg,
en viel er niet te ontsnappen aan
die gedreven bestuursfunctie. ‘Als
hechte ploeg kunnen we een breed
platform creëren voor iedereen die
erbij wil horen. En zichzelf mag zijn.
Want dat maakt het leven net zo
boeiend’. Of we nog naar een laat-
ste levenswijsheid mogen vragen?
Ze aarzelt geen seconde. ‘Kijk breed.
En wees positief. Er zal altijd verdriet
op je weg komen, maar buig het om.
Het heeft me ook getroost bij het
verdriet om André, die positief was
tot het allerlaatste. Dat geeft kracht.
En zo komt ook automatisch het
positieve naar je toe. Je hoeft zo
niet bang te zijn om dood te gaan.
Omdat je hebt geleefd.’
De herinnering aan onze overleden echtgenoten koesteren we samen
© L
uk Col
let
