NEOS - 25
No show
We geloven het graag. Voor een eerste
kennismakingmet jemogelijke nieuwe
thuisland is het een bangelijk gebouw,
letterlijk en Ɯguurlijk. Wanneer we er-
omheen lopen, passerenwe een zware
metalen deur in onheilspellend zwart
geschilderd.
Geert
licht toe: “Als je eer-
ste asielaanvraagwordt afgewezen, kan
je nog een tweede pogingwagenmaar
danmoet je nieuwe bewijzen aanleveren
(bijvoorbeeld een diploma of bewijs dat
je student was en deelnamaan verboden
protesten) of jemoet nieuwe elementen
aanbrengen (bijvoorbeeld dat de oorlog
geëscaleerd is in jouw land) of je kan be-
roep doen op andere gronden (bijvoor-
beeld homovervolging in je land van her-
komst). Bij zo’n tweede aanvraag kom je
niet in aanmerking voor onmiddellijke
opvang. Vandaar die deur die je letterlijk
op straat zet. Het is de ‘no show’. Je kan
of mag je niet aanmelden voor opvang
en jemoet wachten tot je bericht krijgt
van het Commissariaat Generaal voor de
Vluchtelingen en daarmoet je zelf naar
toe omte horenwat het verdict is. Waar
je danwel terecht kan? Naar Samusocial
of het burgerplatform in het Maximiliaan-
park. Maar duurzaamzijn zo’n oplossin-
gen natuurlijk niet.”
Voor de anderen duurt de opvang in het
Klein Kasteeltjemaximumtwee tot drie
dagen. Loopt je interviewgoed, dan kan
je naar een reguliere opvang zolang je
procedure loopt. In die opvangcentra
heb je een goede sociale dient, is er
coaching, zijn er taallessen, activiteiten
voor kinderen enmama’s enz. Maar de
onzekerheid over je toekomst blijƞ en die
komt bovenop alleswat je al hebtmee-
gemaakt.”
Niet gewenst
Niet iedereen kan zomaar asielaan-
vragen enmen is ook beducht voor
‘asielshoppers’.
Geert:
“Wij moeten
wachtenden soms duidelijkmaken dat
ze gewoon niet in aanmerking komen.
Zowas er bijvoorbeeld een doofstomme
Poolse vrouwdie hoopte op asiel in ons
landmaar als inwoner van een EU-land
heeƞ ze daar geen recht op. Eén van de
belangrijkste vragen bij de interviews is
demanier waaropmensen hier terecht-
gekomen zijn. Dat heeƞ alles temaken
met dat asielshoppen. Er zijnmensen
die in het ene land asiel aanvragen en als
dat te traag loopt, hun kans in een ander
land gaanwagen. Het Dublin-reglement
verbiedt dat. Als je een visumhebt voor
een land of in dat land een familieband
in de eerste lijn (eenminderjarig kind
bijvoorbeeld) kan aantonen, dan kan je
in dat land asiel aanvragen. Zo nietmoet
je dat doen in het eerste landwaar je toe-
kwam. België zal je dus onverbiddelijk
terugsturen als dat niet in orde is. De con-
trole hierop gebeurt via de databanken
met vingerafdrukken. Komenmensen
eerst toe inGriekenland, moeten ze dus
daarnaar terug gestuurdworden, tenzij
kan aangetoondworden dat Griekenland
nietmeer instaat was een deƞige opvang
te garanderen. Een asielaanvraag is dus
goed voor een hele papierwinkel.”
Integrerenmet vrijwilligers
Zoalswel vaker, zijn vrijwilligers een
onmisbare schakel in het verhaal. Vluch-
telingenwerk kan niet zonder hen. Ze zor-
gen voor hetmenselijk gelaat. Ze helpen
mensen in opvangcentramet hun papie-
ren, begeleiden hen voor het behalen van
een rijbewijs, organiseren babbelnamid-
dagen omNederlands te leren of vieren
samen feest. Het zijn eenvoudige, warme
gebaren omde vaak deprimerende situa-
tieswat te verzachten.
We vervolgen onzeweg. Na het Klein
Kasteeltje en het Steunpunt waar de
vluchtelingen even op ademkunnen
komen, passerenwe de Sint Rochuskerk.
Rond die kerk stampten enkele Congole-
semama’s een hele opvang uit de grond
met soepbedeling en kleren. Al gauw
ontstond een vruchtbare samenwerking
met Vluchtelingenwerk. In de grote cri-
sisperiode zette de pastoor zelfs ’s nachts
de deuren open en kondenmensen er
tussen de kerkbanken slapen.
Uiteindelijk naderenwe de plekwaar
zoveel migranten hun toevlucht zochten
dat er uiteindelijk een heel burgerplat-
formrond ontstond, het Maximiliaan-
park. Op een boogscheut van het Noord-
station, in de buurt van deNeos- kan-
toren en overheidsgebouwen, worden
pendelaars ook vandaag nog - na het
afbreken van het tentenkamp - gecon-
fronteerdmet de ongemakkelijke reali-
teit van asielzoekers. Terwijl
Atiqullah
Het Maximiliaanpark, tussen het Noordstation en de vernieuwde kantoor- enwoonwijken,
een plekwaar je de realiteit van asielzoekers en vluchtelingen niet kan ontkennen…
Vluchtelingen in
het Maximiliaanpark
moeten vrolijke selƜes
sturenwant alle hoop is
op hen gericht. Ze willen
hunmoeders, hun familie
niet teleurstellen
