NEOS
Justitie
27
de andere word je na je studie advo-
caat. Zonder al te veel praktijklessen
achter de kiezen. Stagiair-advocaten
staan bijvoorbeeld verplicht op een
pro deo-lijst. Het is een schande en
vorm van klassejustitie dat je een
streepje voor hebt wanneer je diep
in je buidel kan tasten om een goe-
de advocaat met jaren ervaring in
te huren. Terwijl de andere minder
gegoede partij het moet stellen met
een onervaren pro deo strafpleiter.
Dan wordt er gestreden met onge-
lijke wapens. Het zou nooit om de
advocaat mogen gaan. Altijd om het
slachtoffer en de zaak zelf.’
Publieke
verontwaardiging
‘Het mag nooit gebeuren dat zaken
van levensbelang blijven liggen of
verkeerd berecht worden, puur om-
dat het organisatorisch mis loopt
bij het gerecht.’ Van Steenbrugge
lijkt wel een orakel. Maar niet van
het prettige soort, dat zou hij zelf
beamen. Maandag 6 mei: studen-
te Julie Van Espen (23 jaar) wordt
dood teruggevonden in het Albert-
kanaal. Al snel leiden alle pistes naar
de moordenaar, die bekentenissen
aflegt: Steve Bakelmans. Geen no-
bele onbekende voor het gerecht,
getuige z’n ellenlang strafblad. In
2017 effectief veroordeeld tot 4 jaar
gevangenisstraf voor verkrachting
van z’n ex-vriendin. En toch was hij
op vrije voeten. In afwachting van
z’n proces in beroep. De publieke
verontwaardiging en volkswoede
hierover zinderen tot op heden
stevig na. Hoe kan zoiets in hemels-
naam gebeuren? Door een pijnlijk
‘cliché’, zo blijkt al snel: besparingen
en bijgevolg een tekort aan rech-
ters. Hierdoor lopen de wachttijden
van een beroepsproces serieus op.
Wetende dat 90% van de beklaag-
den hun beroepsproces in vrijheid
afwacht. Het is haast een (tijd)bom
die in ons gezicht ontploft, en waar
Van Steenbrugge tot in den treure
voor waarschuwt. Een maand er-
voor suggereert hij in Neos Aartrijke
ook oplossingen: ‘De recidivecijfers,
waarbij een veroordeelde hervalt in
z’n misdadige gedrag, liggen in ons
land torenhoog. In verkiezingstijden
en bij grote mediaprocessen hoor
je iedereen luidkeels roepen dat cri-
minelen langer moeten opgesloten
worden. Maar zij beseffen niet dat
99% van de uitgesproken straffen
eindig zijn. Op een dag komt een
veroordeelde buiten, en is er hoege-
naamd niet gewerkt aan de óórzaak
van dat misdadig gedrag.
Aan de balie heb ik geleerd dat wat
er gebeurt tijdens je eerste vijftien
levensjaren, je verdere leven gro-
tendeels bepaalt. Een goede rech-
ter gaat dan ook een straf op men-
senmaat verlenen. De focus ligt te
veel op de gevolgen, maar men
moet vooral op zoek gaan naar de
oorzaak. En daar remediëren. Dat
moet al tijdens het onderzoek ge-
beuren. Laat psychologen, sociale
werkers en neurologen zich over
dat criminele gedrag buigen. Men-
sen die ongelijke kansen hebben
gekregen, moeten we daar terug
op de goede weg helpen. Dat zal
geld kosten, maar er mag nooit be-
knibbeld worden op expertise. Op
het einde van de rit wordt daar-
mee het maatschappelijke leed
verzacht, want men heeft gewerkt
aan de oorzaak én er is kans op
een eerlijker, meer kwaliteitsvolle
berechting achteraf. Zo alleen kan
je herval tegen gaan. En criminali-
teit bestrijden.’
Mensen en hun rechten
Er wordt in Aartrijke nog duchtig
nagekaart over schuld en boete.
Neos’ers tonen zich betrokken partij
en confronteren Van Steenbrugge
met een gading hete hangijzers, zo-
als straffeloosheid door procedu-
refouten of verjaringstermijnen. De
boodschap is duidelijk: we mogen
niet met onze ogen of buik veroor-
delen, maar altijd voor rechtsze-
kerheid kiezen. Z’n lievelingsboek is
trouwens niet de codex, ons wet-
boek, maar het Europees Verdrag
voor de Rechten van de Mens. Of
hoe het, hoe je het ook draait of
keert, altijd om ménsen gaat.
Aan de balie heb ik geleerd
dat de eerste vijftien levensjaren
je verdere leven grotendeels bepalen
Het bestuur van Neos Aartrijke. De club houdt
van feesten, fietsen, wandelen en zwemmen
en nodigt regelmatig een gerenommeerde spreker uit.
O.a Wim Distelmans en Anne Provoost staan nog op
het programma. Surf naar
